Nog 1 keer slapen...

Morgen is de grote dag... 9 weken ben ik thuis geweest in ziekteverlof en morgen mag/moet ik weer gaan werken... Een dag die gepaard gaat met dubbele gevoelens, content om de collega's terug te zien content om terug aan de slag te kunnen maar eveneens angst, angst voor de reacties van anderen en van mezelf... Ik hoop maar dat het me lukt (want ondanks het advies van de psycholoog ga ik onmiddellijk weer fulltime aan de slag)...ik hoop maar dat ik niet weer in duigen val na x aantal tijd want zo diep als ik gezeten heb wil ik nooit meer... de afgelopen weken waren verschrikkelijk, dagen vullen met huilen en zoeken naar energie...Het was nie al kommer en kwel natuurlijk de laatste twee weken heb ik ook genoten van het ganse WK elke avond kon ik lekker naar alle matchen kijken mo dat zal nu wel veranderen...
Kortom het is super spannend voor mij, hoe zal mijn nieuwe bestaan er uit zien zal ik kunnen blijven volhouden aan mijn nieuwe principe eerst ik en dan de rest of zal ik al snel weer in het oude patroon vallen..
In elk geval ik wens mezelf succes morgen en de rest van mijn leven.

Alle duivels op een stokje...

de tricolore is bij ons te vinden in de schoenenkast (eerder een toevallige combinatie dan een echte supporters outfit)

Ons engeltje als duivelssupporter naar school, ter gelegenheid van de eerste match van de Lukaku, Kompany en co op het WK 

bij een voetbalmatch hoort natuurlijk... hapjesavond!!!

Soms wou ik...

Vandaag familiefeest... wat een prettige ontspannende dag moest worden eindigde in mineur...  Papa Fien voelde zich niet lekker en hals overkop zijn we dan maar huiswaarts gekeerd.  Benieuwd wat de neuroloog dinsdag te vertellen zal hebben.p
Maar o zo fier op mijn kleine prinsessen die het perfect leken te begrijpen geen scène gemaakt hebben en ook in de auto flink geweest zijn... Zo trots op hen...

En ik... ik wou soms zo graag dat mijn leventje er voor 1 week eenvoudig uitzag.  Gewoon papa mama kindje huisje tuintje konijntje...heel simpel zonder MS...  maar blijkbaar had men voor ons een moeilijker, lastiger weg uitgestippeld en dat is soms zo moeilijk te aanvaarden... Maar we stappen verder nu nog met veel weerstand maar ik weet dat er een rustiger periode komt, mischien niet minder intens maar een beetje meer gelaten

Een vrolijk weekend

En ook al zit ons gezin in een moeilijke periode waarin eenieder zijn wegje probeert te vinden toch zijn er heel wat leuke momenten zoals afgelopen weekend...

Onze oudste dochter op haar tweede paardrijles... Ze is toppezot van paarden gans haar kamer hangt vol en paardrijden is dan ook haar grote droom.  En nu is het zover en ze geniet... en mama geniet van haar te zien stralen op haar paardje :)

Verder was ons weekend eenvoudig met een zwembadje in de tuin en een BBQ bij vrienden... een echt gezinsweekend en misschien niet eens zo speciaal maar voor ons was het heel lang geleden dat we nog zo genoten hadden van een weekend.  Lekker relax zo mag de rest van de zomer wel zijn voor mij...

de zomer in de keuken...

Tijdens mijn periode thuis kreeg ik het fantastische idee om confituur zelf te maken.  Een absolute aanrader tijdens deze periode van het jaar want het fruit staat goedkoop en 's morgens heb je de zomer al direct op je boterham... zaaaaaaaaaaaaaaaaaalig.

Ik maakte kiwi-banaan confituur (mijn lievelingssmaak).  Maar oma had ook twee bakken aardbeien mee en we hadden er zelf nog dus heb ik daarmee ook aardbeienconfituur gemaakt.

Deze week waren ook de eerste aardbeien rijp en eetbaar.  Toegegeven ze zien er niet zo mooi uit als die grote rode vrolijke aardbeien uit de winkel maar ze zijn wel heel zoet en lekker en bovendien volledig zelf gekweekt en dus biologisch.  Geef toe alles wat uit de eigen tuin komt smaakt toch zoveel beter.

waarom deze blog?

Ik wil deze blog voor mezelf neerschrijven... een leuke herinnering voor later... een soort therapie voor mezelf... een naslagwerk... een dagboek... een blik op het verleden... iets om te onthouden..

Op sommige momenten in je leven maak je dingen mee die je voor altijd perfect zou willen onthouden... maar hoe langer de tijd er over heen gaat hoe vager de herinnering wordt.. met een blog hoop ik bepaalde dingen toch wat beter vast te houden...