Lang getwijfeld of ik hierover zou bloggen, maar om het taboe wat te doorbreken doe ik het toch.
Na de zwangerschappen van mijn prachtige dochters had ik als blijvende herinnering een kapotte buik. Beide dames waren baby' s van boven de 4 kilo en ik droeg volledig langs voor en zoiets laat zijn sporen na. Ik had heel wat vel op overschot, een navelbreuk en een ferme diastase.
Buikspieren waren dus volledig kapot.
Jaren geleden al besliste ik dat ik daar zeker ooit iets aan zou doen. Op 1 april 2015 was het dus zo ver. De laatste ochtend met die verschrikkelijk toegetakelde buik. Ik ging onder het mes.
Een ingreep die ik zwaar onderschat had, ik kwam wakker met een platte buik en een litteken van meer dan 45 cm (van een heup naar andere heup) maar was overgelukkig.
Het herstel is verder niet zo vlot verlopen: een deel van de wonde die terug open ging, een open wondinfecte waarvoor ik dan eerst ook nog de verkeerde antibiotica kreeg, een zona op dezelfde plaats en als afsluiter een flare up van eczeem.
Maar nu zijn we tien weken verder, ben ik sinds 1 week weer full time aan het werk en voel ik me gelukkiger dan ooit. Het heeft me heel wat pijn en frustratie gekost maar eindelijk geniet ik van wat ik altijd al wou een mooie platte buik. Het is niet omdat we mama geworden zijn (waar ik apetrots op ben) dat we niet meer fier mogen zijn op ons lichaam (een verpleegster zei me dit en ze heeft overschot van gelijk)
